DLACZEGO WARTO  JEŚĆ KIEŁKI:

• dzięki dużej zawartości białka roślinnego wpływają na budowę i odbudowę komórek i tkanek,
• obniżają poziom cholesterolu we krwi,
• utrzymuja w zdrowiu serce, nerwy, skórę, krew i mózg,
• chronią organizm przed anemią,
• zapobiegaja i leczą przeziębienia,
• dzięki zasobności w potas niedopuszczają do zwiotczenia mięśni, a nawet je ujędrniają,
• usuwają dolegliwości układu pokarmowego i zapobiegają jego schorzeniom,
• regenerują organizm, zwiększają odporność (skiełkowane ziarno jest bogatym źródłem wit. C, pobudzającej odporność)
• przypisuje im się właściwości odmładzające – włosy i skóra nabierają blasku
• działają korzystnie na włosy, zatrzymuja łysienie, pobudzają produkcję cebulek włosowych, nadają zdrowy wygląd
• są doskonałe przy wszelkich kuracjach (łagodzą i likwidują objawy chorób, jak też wielką ich zaletą jest to, że są lekkostrawne, dzięki czemu mogą się znaleźć w diecie ludzi chorych),
• -odchudzają - zawarte w kiełkach flawonoidy pobudzają wydzielanie żółci, a więc ułatwiają trawienie, i nie ma pokarmu, który byłby równie wartościowy pod względem wit., a jednocześnie tak niskokaloryczny J
• poprawiają sylwetkę - zawarty w skiełkowanych nasionach potas zwiększa wydolność organizmu i podnosi skuteczność ćwiczeń fizycznych,
• odmładzają- zawarte w kiełkach antyutleniacze opóźniają proces starzenia i pomagają zachować urodę.

 

             

 

WŁAŚCIWOŚCI NIEKTÓRYCH KIEŁEK

 

LUCERNA (ALFALFA):
Kiełki lucerny to źródło białek, nienasyconych kwasów tłuszczowych, kwasu foliowego, witaminy C i E, magnezu, selenu oraz cynku. Ich spożywanie wzmacnia kości, zęby i mięśnie,  wspomaga leczenie dolegliwości reumatycznych. Mają lekko cierpki smak. Doskonale smakują jako dodatek do kanapek i sałatek.  Zawierają dużo białka, enzymów i związków mineralnych oraz wszystkie potrzebne człowiekowi witaminy, zwłaszcza C i E; wzmacniają kości, zęby i mięśnie. SMAK: pikantny, lekko orzechowy. Wskazówki: kiełki należy moczyć przez 5 godzin, kiełkują przez 5-7 dni a gotowe do spożycia są, gdy osiągają 3-5 cm.

 

KONICZYNA

Kiełki koniczyny czerwonej (Trifolium pratense) są doskonałym źródłem izoflawonów, które mogą być pomocne w zapobieganiu chorobom takim jak osteoporoza, rak, miażdżyca oraz w zwalczaniu symptomów menopauzy. Genisteina, substancja należąca do grupy izoflawonoidów, hamuje rozwój komórek nowotworowych. Są źródłem wysoko przyswajalnego wapnia i magnezu, ich spożywanie działa wzmacniająco na system nerwowy i stabilizuje żołądek.

W medycynie naturalnej okłady z koniczyny stosuje się przy problemach skórnych takich jak egzema czy łuszczyca, a także w celu przyspieszenia gojenia się ran. Kiełki koniczyny posiadają właściwości odtruwające i wykrztuśne, dzięki czemu łagodzą symptomy takich chorób jak zapalenie oskrzeli czy astma.

 

RZODKIEWKA

 

Kiełki rzodkiewki (Raphanus sativus) opinię wspaniałego leku na przeziębienie zawdzięczają nie tylko dużej zawartości witaminy C (zawierają jej 2,5 raza wiecej niż korzeń rzodkiewki), ale również działaniu wyksztuśnemu. Dzięki temu kiełki rzodkiewki oczyszczają drogi oddechowe i zatoki. Duża zawartość witaminy C podnosi odporność organizmu. Są dobrym źródłem potasu, magnezu i jodu przyspieszającego przemianę materii. Zawierają dużo siarki, dlatego wpływają korzystnie na stan skóry, włosów i paznokci. Posiadają właściwości dezynfekujące, moczopędne i przeciwzapalne. Szczególnie wskazane przy anemii, schorzeniach wątroby i dróg żółciowych. Kiełki w smaku przypominają korzeń rzodkiewki, można dodawać je do sałatek, kanapek, twarożku czy jajek. Są łatwe do wyhodowania, a ponadto chronią inne kiełki przed pleśnią. Warto więc dorzucić kilka nasion rzodkiewki do innych nasion w naszej hodowli.Biały puszek pokrywający kiełki rzodkiewki to korzonki boczne, których nie należy mylić z pleśnią. Bliską kuzynką rzodkiewki jest rzodkiew japońska (Raphanus sativus longipinnatus), której kiełki są nieco masywniejsze i ostrzejsze w smaku.

 

BROKUŁ

Kiełki brokuła (Brassica) zawierają bardzo duże ilości sulfofranu, dzięki czemu wykazują silne działanie przeciwnowotworowe. Zawartość sulfofranu w kiełkach jest 20-30 razy większa niż w dojrzałej roślinie. Ponadto kiełki brokuła pomagają obniżyć ciśnienie krwi, zapobiegają chorobom układu krwionośnego i udarom mózgu, a także dzięki wysokiej zawartości antyoksydantów wzmacniają układ odpornościowy i nerwowy.

Badania wskazują również na to, iż zawarte w kiełkach brokuła substancje antybakteryjne zwalczają szczepy bakterii Helicobacter pylori, których obecność w organizmie zwiększa ryzyko wystąpienia takich schorzeń jak zapalenie żołądka typu B (mogące prowadzić do powstania nowotworu) i wrzody trawienne.

Kiełki brokuła są pikantne w smaku, doskonale nadają się do surówek i kanapek.
Najwięcej sulfofranu znajduje się w młodych, 4-5 dniowych siewkach. Zbyt długie przechowywanie w lodówce powoduje utratę tej cennej substancji, dlatego też najlepiej jest spożywać świeżo wyhodowane kiełki brokuła.

 

RZEŻUCHA:

Pieprzyca siewna (Lepidium sativum) znana również jako rzeżucha siewna lub rzeżucha ogrodowa. W Polsce bardzo popularna szczególnie w okresie wielkanocnym. Spożywanie kiełków pieprzycy ma korzystny wpływ na wygląd włosów, cery i paznokci, pobudza przemianę materii, wydzielanie soku żołądkowego, działa moczo- i żółciopędnie oraz krwiotwórczo. W starożytnej Europie roślina ta wykorzystywana była do celów leczniczych jako środek pobudzający, poprawiający urodę i regulujący zaburzenia tarczycy. Zawiera duże ilości jodu i innych pierwiastków mineralnych.

Nasiona pieprzycy wydzielają duże ilości oleju, dlatego najlepiej rośnie ona na ligninie. Możliwa jest także hodowla w kiełkownicy. Kiełki rzeżuchy są doskonałym dodatkiem do jajek, sałatek, zup czy serów.

Rzeżucha kojarzy się większości nam ze świętami wielkanocnymi, tymczasem warto korzystać z jej dobrodziejstw przez cały rok. Są źródłem witamin A, B, C, D, olejków eterycznych oraz soli mineralnych. Kiełki rzeżuchy pobudzają przemianę materii, orzeźwiają, usprawniają pracę nerek, łagodzą bóle stawów. Polecane do oczyszczających kuracji wiosennych. Charakteryzuje je ostry zapach i smak, dlatego świetnie współgrają z sałatkami, twarożkiem czy daniami warzywnymi. Warto dodawać je do kanapek. Wskazówki: kiełki rzeżuchy należy moczyć przez 6 godzin, kiełkują po 2 dniach. W ciągu tygodnia rzeżucha rośnie do 4 cm. można wówczas delikatnie odciąć listki a wówczas zapewnimy sobie możliwość drugiego zbioru.

 

KOZIERADKA

Kiełki kozieradki (Trigonella foenum-graecum) są świetnym źródłem białka, żelaza oraz witamin A i C. Pozytywnie wpływają na działanie wątroby, dzięki czemu wspomagają oczyszczanie organizmu z toksyn. Usprawniają wchłanianie pokarmów, oraz wydzielanie soku trzustkowego, żołądkowego i jelitowego, a także wspomagają proces wytwarzania czerwonych krwinek. Spożywanie surowych kiełków kozieradki działa osłaniająco i przeciwzapalnie na błonę śluzową przewodu pokarmowego, dlatego zalecane są przy chorobach i infekcjach żołądka, m.in. chorobie wrzodowej.

Kiełki kozieradki najlepiej spożywać w momencie, gdy ich długość odpowiada mniej więcej długości ziarna, gdyż bardziej wyrośnięte stają się gorzkie. Ze względu na dość niezwykły smak używa się ich w kuchni bardzo oszczędnie. Można dodawać je do ryżu, owoców i potraw z warzyw.

 

BURAK

Kiełki buraka (Beta vulgaris) oprócz dużej ilości witamin A, C, B1, zawierają wiele cennych składników mineralnych, takich jak potas, wapń, żelazo, magnez, miedź, mangan, oraz dwa rzadkie metale: rubid i cez. Ze względu na zawartość niezbędnego w procesie tworzenia czerwonych ciałek krwi kobaltu są niezwykle cenne przy leczeniu anemii.

Kiełki buraka obniżają ciśnienie i odkwaszają organizm. Ponieważ zawierają sporo błonnika i ułatwiają trawienie są szczególnie zalecane przy schorzeniach gastrologicznych. Zawierają kwas foliowy, którego niedobór może powodować złe samopoczucie, rozdrażnienie i niespokojny sen. Działają dobroczynnie na włosy i paznokcie. Betacyjanina, substancja odpowiedzialna za czerwony kolor buraków ma działanie przeciwnowotworowe.

Nasiona buraka mają bardzo twarde, niestrawialne skorupki, które należy usunąć przed spożyciem kiełków.

 

KAPUSTA

Kiełki kapusty (Brassica) są wyśmienitym źródłem witaminy C. Dzięki wysokiej zawartości antyoksydantów wzmacniają układ odpornościowy i nerwowy. Podobnie jak kiełki brokuła zawierają substancje chroniące nasz organizm przed nowotworami.

Kiełki kapusty rosną dość niewielkie w porównaniu do innych kiełków zielonych i są gotowe do zjedzenia w momencie gdy osiągną długość ok. 2,5 - 3 cm. W smaku przypominają świeżą główkę kapusty.

Hodować możemy zarówno kiełki kapusty czerwonej, jak i białej. Czerwona zawiera większe ilośći selenu i witaminy C, natomiast biała więcej karotenu.

 

SŁONECZNIK

Kiełki słonecznika (Helianthus annuus) dostarczają organizmowi fosforu i wapnia, a więc substancji mineralnych wzmacniających kości i zęby oraz niezbędnego w procesie krwiotwórczym żelaza. Dodatkowo zawierają również magnez, potas oraz miedź i cynk. Powinni je włączyć do diety narażeni na niedobór tych pierwiastków wegetarianie. Kiełki słonecznika dostarczają organizmowi bardzo rzadko występującej w roślinach witaminy D, a także dużych ilości białka i nienasyconych kwasów tłuszczowych. Pozytywnie wpływają na przemianę materii, szczególnie tłuszczów i węglowodanów.

Z ziaren słonecznika możemy uzyskać dwa rodzaje kiełków. Z łuskanych otrzymujemy krótkie, białe kiełki o lekko różowych pędach i orzechowym smaku. Potrzebują one do wzrostu zaledwie 2 do 3 dni. Nasiona z czarnymi łupinami natomiast umieszczamy w pojemniku z ziemią. W ciągu kilku dni wyrosną z nich długie, zielone pędy. Nasiona słonecznika są dosyć podatne na gnicie. Przyczyną są przezroczyste błonki pokrywające nasiona, których warto się pozbyć przed kiełkowaniem. Po odmoczeniu ziarna intensywnie mieszamy, po czym wybieramy przezroczyste łupinki wypływajace na powierzchnię wody. Zmieniamy wodę i czynność powtarzamy kilka razy.

 

OWIES

Kiełki owsa kumulują w sobie witaminy A, C, E, B oraz minerały: żelazo, miedź, fosfor, fluor, wapń, jod, cynk a także tłuszcze oraz białka. Odpowiadają za regulację pracy tarczycy oraz gospodarki hormonalnej. Zawarta w kiełkach witamina E wpływa korzystnie na skórę. Mają łagodny smak. Smakują doskonale jako dodatek do kanapek i sałatek. Wskazówki: kiełki soi należy moczyć przez 4 godziny, kiełkują po 2-3 dniach a gotowe do spożycia są, kiedy urosną na długość swojego ziarna.

PSZENICA:

Pszenica (Triticum aestivum) jest obecnie najbardziej rozpowszechnionym ze zbóż. Jej kiełki są jednym z najbogatszych źródeł witamin A, B C i E. Zawierają szczególnie duże ilości magnezu, wapnia, fosforu, żelaza, niacyny, tiaminy i kwasu pantotenowego. Poprawiają pracę serca oraz przeciwdziałają starzeniu się organizmu. Kiełki pszenicy są gotowe do jedzenia w momencie gdy białe korzonki osiągną długość ziarna. Stanowią świetny dodatek do wszelkiego rodzaju wypieków. Dostarczają białka, nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin B2, B3, B5, C i E, a także żelaza, fosforu, magnezu, cynku i wapnia. To dobry lek na krzywicę u dzieci i osteoporozę u dorosłych, przeciwdziałają też miażdżycy, obniżając poziom cholesterolu. Wzmacniają i uodporniają organizm.Mają łagodny, lekko słodkawy z nutą orzechową smak – dobrze komponują się z sałatkami, surówkami i muesli (mogą stanowić ich podstawowy składnik), twarogiem, zupami, pikantnymi sosami. Urozmaicają smak wypieków – zarówno słodkich, jak i wytrawnych.

 

JĘCZMIEŃ

Mogą się „pochwalić” sporą ilością witamin zwłaszcza z grupy B (B1, B2, B6) oraz witaminy E oraz związków mineralnych i pierwiastków śladowych (kwas krzemowy, magnez, żelazo). Zaleca się je osobom o delikatnym przewodzie pokarmowym, są bowiem niezwykle lekkostrawne i równocześnie odżywcze. Ponadto wzmacniają i – jak wszystkie kiełki – mają właściwości oczyszczające organizm. Szczególnie dobroczynnie wpływają na cerę, zapobiegając powstawaniu wyprysków i zaskórników, a także wygładzając ją i uelastyczniając. Ze skiełkowanego ziarna jęczmienia od wieków warzono piwo, a z samych suszonych zmielonych kiełków robiono namiastkę kawy. Podobno ożywiała ona równie skutecznie jak kawa prawdziwa.     Kiełki jęczmienne mają smak słodkawy, można je jeść na surowo, a także posypywać nimi sałatki i surówki (także owocowe), doskonale też pasują do śniadaniowego muesli (dodają energii, pobudzają), a także do różnych ciast i kasz.

 

ŻYTO

Wyróżniają się wysoką zawartością białka, witamin B1, B2,

B3 i E, potasu, fosforu, magnezu, żelaza i – zwłaszcza – fluoru. Dlatego powinny je jeść w dużych ilościach osoby, które nie lubią częstych wizyt u dentysty. Kiełki te działają ponadto na organizm oczyszczająco, wzmacniają go i zapobiegają anemii.

Ich smak jest bardziej zdecydowany w porównaniu z kiełkami innych roślin – orzechowy. Warto posypywać nimi sałatki i zupy, mogą też stanowić podstawowy składnik surówek i muesli.

 

PROSO

Dostarczają wartościowego białka i nienasyconych kwasów tłuszczowych, wszystkich witamin z grupy B, a także witamin A, C i E. Do tego dochodzą minerały: żelazo, fluor, krzem, sód, wapń, miedź, magnez i fosfor. Warto zwrócić uwagę zwłaszcza na wysoką zawartość fluoru i krzemu – pierwiastków mających ogromny wpływ na kondycję skóry, zębów, paznokci i włosów. Dlatego jedzenie tych kiełków zaleca się szczególnie przy schorzeniach skórnych, przy słabych, łamliwych włosach, skłonności do próchnicy. Smak mają słodkawy, dobrze komponują się z sałatkami owocowymi, mlecznymi zupami i deserami. Stanowią doskonały dodatek do muesli i wypieków.

 

GRYKA

Mają sporo witamin, (najwięcej jednak C i z grupy B) i minerałów: fosforu, potasu, wapnia, miedzi, magnezu, żelaza. Wyróżnia je spośród innych wysoka zawartość lizyny – aminokwasu odpowiedzialnego między innymi za rozwój kośćca. Dbają zatem o nasze kości i zęby, wzmacniają organizm, oczyszczają go z toksyn.

Smak mają delikatny, słodkawy – pasują do zup i dań warzywnych, można też je lekko poddusić, doprawić na pikantnie i używać do nadzienia i farszów.

 
SOJA

Kiełki soi (Glycine max) to wyśmienite źródło białka, witamin A, B, C i K oraz fosforu, miedzi, potasu, żelaza, manganu i magnezu. Są również bogate w nienasycone kwasy tłuszczowe. Regularne ich spożywanie ma dobroczynny wpływ na cerę, koi nerwy, dodaje energii i apetytu. Pomagają obniżyć poziom "złego" cholesterolu oraz ciśnienie krwi. Jako bogate źródło fitoestrogenów polecane są kobietom w okresie menopauzy. Kiełki soi są dosyć trudne do uprawy, ponieważ kiełkujące nasiona wytwarzają spore ilości śluzu. Dlatego bardzo ważne jest częste płukanie hodowli, najlepiej 3-4 razy dziennie.  Kiełków soi nie powinno się spożywać na surowo, lecz po lekkim podduszeniu (w wodzie lub na parze), co znacznie ułatwia ich przyswajalność i poprawia smak.

 

FASOLA ADZUKI

Małe czerwone fasolki adzuki (Vigna angularis), nazywane czasami czerwoną soją, są powszechnie stosowane w kuchni azjatyckiej, skąd się wywodzą. Zawierają ok. 25% białka i wszystkie aminokwasy (w tym duże ilości lizyny), poza tryptofanem. Są wyjątkowo bogate w żelazo, wapń, oraz niacynę (wit. B3). Kiełki adzuki są szczególnie polecane przy chorobach trzustki i nerek. Są doskonałym źródłem kwasu foliowego (wit. B9).

W smaku fasolka adzuki jest podobna do fasolki mung i mogą one być stosowane alternatywnie.

 

FASOLA MUNG

Fasola mung (Vigna radiata), podobnie jak inne rośliny strączkowe jest nieocenionym źródłem białka. Wyhodowano ją w Chinach, specjalnie dla pozyskiwania kiełków. Dzięki obecności wytwarzanych w procesie kiełkowania enzymów białko jest łatwoprzyswajalne, same kiełki zaś znacznie lżej strawne niż fasola. Fasola mung oprócz znacznych ilości białka, zawiera wszystkie ważne dla organizmu witaminy (A, B, C i E) oraz sole mineralne. Kiełki fasoli mung obniżają również poziom „złego" cholesterolu LDL oraz zawierają duże ilości antyutleniaczy, które zapobiegają chorobom serca i nowotworom.

Kiełki mung stosuje się przede wszystkim w potrawach kuchni chińskiej i wietnamskiej - na zimno lub na gorąco.

SOCZEWICA

Kiełki soczewicy (Lens culinaris) szczególnie polecane są dla kobiet w ciąży, gdyż dostarczają organizmowi kwasu foliowego, substancji ściśle związanej z prawidłowym rozwojem mózgu i układu nerwowego przyszłego dziecka. W dorosłym życiu niedobór kwasu foliowego powoduje m.in. zahamowanie procesu krwiotwórczego w szpiku kostnym.

Kiełki soczewicy zawierają witaminy z grupy B i aminokwasy, oprócz tego duże ilości wapnia, cynku, żelaza, potasu, magnezu i fosforu. Są doskonałym źródłem witaminy C, skutecznie przeciwdziałają zakażeniom wirusowym i mają działanie antynowotworowe. Wykazują korzystny wpływ na zęby i cerę, pomagają przy chorobach takich jak cukrzyca, kamica żółciowa, miażdżyca. Podobnie jak kiełki lucerny mogą jeść je osoby, które nie tolerują preparatów żelaza.

 

GROCH

Kiełki grochu są zasobne w witaminy A i E oraz z grupy B. Mają sporo składników mineralnych: żelaza, fosforu, siarki, manganu, magnezu, potasu i kwasu foliowego. Dostarczają także naszemu organizmowi bardzo cennego błonnika, którego nie ma w mięsie, Posiadają właściwości zasadotwórcze, działają odkwaszająco, co przyczynia się do równowagi kwasowo-zasadowej naszego organizmu.

CIECIORKA
kiełki sa źródłem substancji białkowych, betakarotenu, witamin B1, B2, C, potasu, fosforu, cynku i żelaza. SMAK: pikantny.

 

CEBULA

Kiełki cebuli (Allium cepa) działają przede wszystkim bakteriobójczo i odkwaszająco na organizm. Regularne ich spożywanie oczyszcza krew, powoduje spadek ciśnienia i zawartości cukru we krwi, jak również powoduje wzrost poziomu "dobrego" cholesterolu HDL, a obniżenie poziomu "złego" cholesterolu LDL. Dzięki dużej zawartości siarki kiełki cebuli mają dobroczynny wpływ na włosy. Są wyjątkowo bogate w witaminę C, selen, siarkę, fluor i mangan. Według niektórych badaczy pomagają w profilaktyce nowotworowej.

Nasiona zaczynają wypuszczać kiełki po ok. 4-6 dniach. Nasiona cebuli mają twarde, mocno przylegające do kiełków skorupki, dlatego wymagają dłuższego namaczania niż inne nasiona podobnej wielkości. Warto poczekać, aż kiełki osiągną długość ok 3-4 cm gdyż skorupki te miękną w miarę rozwoju kiełka.

 

SZCZYPIOREK

Szczypiorek ma działanie lecznicze ze względu na dużą zawartość witaminy C, karotenu, wit. B2. Wpływa korzystnie na trawienie, wzmaga apetyt i przyśpiesza przemianę materii. Obniżające poziom „złego” cholesterolu, ma także właściwości bakteriobójcze. Zawiera olejki eteryczne w skład, których wchodzą: siarka i sole mineralne.

 

GORCZYCA

Kiełki gorczycy charakteryzują się ostrym, wyrazistym smakiem i aromatem. Zawierają w swoim składzie fitoncydy o właściwościach bakteriobójczych oraz uzupełniają braki witaminy B2 . Polecane szczególnie do pikantnych potraw z mięsa i ryb